Luna is een diabetes hulphond die in staat is te ruiken wanneer de bloedsuikerspiegel van Klara (8 jr) te veel gaat afwijken van het normale niveau.
Klara vermagerde en had voortdurend dorst
Pas in november is het zover, dan trekt Luna in bij het gezin van Anne-Sophie Lahousse en Kerstin Vermöhlen in Gent. Van hun drie kinderen is Klara de oudste. Ze is acht. Broer Bas is 5, zus Luise 6. De diagnose van Klara viel op de dag van haar zesde verjaardag. “Ik had al een tijdje in de gaten dat er iets niet oké was”, zegt Anne-Sophie. “Klara vermagerde en toen ze op zeker ogenblik onder de kraan hing en nóg niet voldaan raakte, wist ik het. Ik ben verpleegster van opleiding, ik herkende de symptomen.”
Toen Klara binnenkwam op de spoedafdeling was het overduidelijk: haar waarden waren zó slecht dat artsen meteen concludeerden dat ze diabetes type 1 had. Een week bleef Klara in het ziekenhuis, samen met haar mama’s. “Er is in die week héél veel op ons afgekomen. Je moet je hele leven aanpassen. 24 uur per dag moet je je kind in de gaten houden. Altijd moet je alert zijn.”
Insuline toedienen als je 6 jaar bent
Klara bleek een goeie leerling: heel snel had ze als 6-jarige onder de knie hoe de vingerprikjes werkten, hoe ze koolhydraten moest tellen, hoe ze insuline toegediend moest krijgen en hoe ze moest voelen wanneer ze een te lage (hypoglycemie) of een te hoge bloedsuikerspiegel (hyper) heeft. Een halfjaar geleden kreeg Klara een sensor op de arm waarmee ze ook zélf haar waarden kan meten. Intussen is er ook een insulinepomp, maar de zorgen blijven groot.
Vooral ’s nachts, wanneer Klara slaapt. “We staan tot wel vier keer per nacht op om te checken of de waarden oké zijn. Soms is dat niet het geval, en moeten we Klara iets te eten geven. Ze is dat intussen gewend geraakt. Ze wordt er niet eens echt meer wakker van.”
De nachtelijke controles zijn van levensgroot belang: Klara kan een plotse hypo of een hyper krijgen en daardoor kan ze in een coma belanden. In het ergste geval kan ze sterven. Die situatie zal de rest van haar leven hetzelfde blijven: diabetes type 1 gaat nooit meer weg, het kan hooguit eens een dag wat stabieler zijn dan de vorige.
Voor Anne-Sophie, leerkracht bij verpleegkundigen, en Kerstin is de zorg voor Klara loodzwaar. “We hebben het er allemaal heel graag voor over, maar het sloopt. We zijn moe. Drie kinderen, jobs én suikerziekte in huis is veel.” Vanaf november komt daar verbetering in: als Luna eenmaal in huis is, zijn het niet meer de mama’s maar is het de hond, die de nachtshift doet.
Zakjes met kleren
Vandaag woont Luna nog in Deinze, bij de vzw Canis Fidelis. Ze is zes maanden oud en zit middenin een opleiding, die al startte toen ze drie dagen oud was. De opleiding tot diabetes hulphond duurt ongeveer een jaar en is heel intensief. Luna wordt erop getraind om te reageren wanneer Klara een hypo of een hyper heeft. Dat leert ze aan de hand van plastic zakjes waarin kleren zitten die Klara ooit droeg toen haar bloedsuikerspiegel plots de hoogte of de laagte inschoot. De kleren hebben – als gevolg van die suikerschommelingen – een bepaalde geur die voor mensen niet waarneembaar is, maar die Luna wél kan ruiken. Een trainster leert Luna wat ze moet doen als ze die geur herkent: alarm slaan en de mama’s gaan wakker maken.
“Luna komt nu elke veertien dagen een paar uurtjes naar ons om tijd door te brengen met Klara. Binnenkort blijft ze, samen met haar trainster, een eerste keer slapen. Daarna bouwen we stelselmatig op. Onlangs, toen ze eens samen waren, had Klara een hypo. Luna heeft meteen gereageerd: een teken dat het wérkt.” De komende maanden zal Luna steeds vaker komen logeren. Om vanaf november hopelijk permanent te kunnen intrekken bij het gezin.
Geld gezocht voor de opleiding tot diabetes hulphond
Hopelijk, want de opleiding van Luna kost meer geld dan Anne-Sophie en Kerstin zomaar geparkeerd hebben staan op een rekening: 25.000 euro. Om de centen bijeen te krijgen, is er nu en fundraising opgestart. In een week tijd had die gisteren al bijna 6.000 euro opgebracht. “Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen er reageren. Iedereen springt in de bres en wil iets doen voor ons. Dat doet deugd. We beseffen dat er nog veel op ons afkomt. Niets zal ooit echt eenvoudig zijn. Ergens gaan spelen of gaan slapen: Klara zal nooit een onbezonnen leven kunnen leiden.”
Als Klara in november voorgoed de witte viervoeter bij zich krijgt, zal ze het tweede meisje in Vlaanderen zijn dat een diabetes hulphond toegewezen krijgt. De eerste was Emily (9). Die kreeg eerder dit jaar ‘Sammy’ al.